Profesor lech wojtczak (1926-2019) we wspomnieniach czwórki swych wychowanków

Nagłe odejście Profesora Lecha Wojtczaka, wspaniałego biochemika i człowieka a naszego Mentora i Przyjaciela, pozostawiło pustkę i smutek, którego nie da się oswoić. Po dwóch latach wciąż żywe są wspomnienia i Jego brak tym dotkliwszy. Stąd postanowiliśmy napisać te osobiste refleksje o Nim, a każde z nas skupiło się na nieco innym elemencie postaci Lecha. Staraliśmy się wybrać te elementy, które nie były dotychczas podkreślane w licznych artykułach i wspomnieniach, jakie ukazały się bezpośrednio po Jego śmierci. Nie jest to zatem jeszcze jeden pełen tekst o twórcy polskiej bioenergetyki i jednym z największych polskich biochemików, ale subiektywny wybór uwag o człowieku, dzięki któremu wszyscy czworo jesteśmy w nauce. Układ naszych wspomnień jest chronologiczny. Zaczyna Profesor Jolanta Barańska, współpracowniczka Lecha od 1968 roku, potem Profesor Maciej Nałęcz, który zaczął swą pracę z Lechem w 1976 roku, po nim Profesor Konrad S. Famulski, który dołączył do zespołu Profesora Wojtczaka w 1978 roku, a kończy Profesor Adam Szewczyk, najmłodszy, który w Pracowni Profesora Wojtczaka pojawił się w 1984 roku, jeszcze jako magistrant.