راهبردهای آرام سازی نوزاد بر مبنای تجربه مادران ایرانی: یک مطالعه پدیدارشناختی

مقدمه:همچون هر تمدن دیگری،مادران ایرانی از دیرباز جهت آرام کردن نوزادان خود و مواجهه با مشکلات تنظیمی نوزاد از روش های سنتی و بومی مختلفی بهره می گرفتند. هدف این پژوهش عبارت بود از بررسی تجربه و نظر مادران ایرانی درباره روش آرام کردن نوزادانشان. مواد و روش ها: ملاک های ورود شرکت کنندگان در این پژوهش کیفی پدیدارشناختی عبارت بود از: تمایل به حضور در پژوهش ، داشتن توانایی برقراری ارتباط ، مادر بودن، داشتن سابقه مراقبت از حداقل یک نوزاد ، ایرانی بودن و ملاک های خروج در این پژوهش عبارت بود از وجود مشکلات حافظه و اختلالات روانی. انتخاب شرکت کنندگان با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انجام شد و به منظور گرداوری اطلاعات 4 سوال در قالب مصاحبه عمیق و نیمه ساختار یافته )هر جلسه به مدت 30 تا 60 دقیقه) از شرکت کنندگان پرسیده شد. مصاحبه با شرکت کنندگان تا زمان اشباع اطلاعات با شرکت 21 نفرادامه یافت.در نهایت اطلاعات به دست آمده با استفاده از روش هفت مرحله ای کلایزی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها:داده های مربوط به تجربه های مادران منجر به ایجاد 8 تم شامل تحریکات وستیبولار، تحریکات لمسی، تحریکات شنیداری، تحریکات بینایی، تحریکات حرارتی، تحریکات حس عمقی، رفع نیاز های فیزیولوژیک و روش های فرا-ماده و خرافی شده است. نتیجه گیری:یافته های حاصل از این مطالعه حاکی از وجود ارتباط بین روش های سنتی و بومی که مادران ایرانی جهت آرام کردن نوزادشان به کار می گیرند، با اصول علمی مبتنی بر نظریه یکپارچگی حسی است که می تواند با استفاده از پژوهش های مکمل کیفی و کمی مورد بررسی دقیق تر واقع شود.جهت بررسی تاثیر راهبردهایی که مادران ایرانی برای آرام سازی نوزادان خود استفاده می کنند، نیاز مطالعات متعدد کیفی و کمی وجود دارد. کلیدواژه ها:راهبردهای آرام سازی، نوزاد، مادر، مطالعه پدیدارشناختی